Déclinaison / Conjugueur latin
| PRÉSENT |
| I sing. | dīnoscor |
| II sing. | dīnoscĕris, dīnoscĕre |
| III sing. | dīnoscĭtur |
| I plur. | dīnoscĭmur |
| II plur. | dīnoscimĭni |
| III plur. | dīnoscuntur |
| IMPARFAIT |
| I sing. | dīnoscēbar |
| II sing. | dīnoscebāris, dīnoscebāre |
| III sing. | dīnoscebātur |
| I plur. | dīnoscebāmur |
| II plur. | dīnoscebamĭni |
| III plur. | dīnoscebantur |
| FUTUR SIMPLE |
| I sing. | dīnoscar |
| II sing. | dīnoscēris, dīnoscēre |
| III sing. | dīnoscētur |
| I plur. | dīnoscēmur |
| II plur. | dīnoscemĭni |
| III plur. | dīnoscentur |
| PARFAIT |
| I sing. | dignotus, –a, –um sum |
| II sing. | dignotus, –a, –um es |
| III sing. | dignotus, –a, –um est |
| I plur. | dignoti, –ae, –a sumus |
| II plur. | dignoti, –ae, –a estis |
| III plur. | dignoti, –ae, –a sunt |
| PLUS-QUE-PARFAIT |
| I sing. | dignotus, –a, –um eram |
| II sing. | dignotus, –a, –um eras |
| III sing. | dignotus, –a, –um erat |
| I plur. | dignoti, –ae, –a eramus |
| II plur. | dignoti, –ae, –a eratis |
| III plur. | dignoti, –ae, –a erant |
| FUTUR ANTÉRIEUR |
| I sing. | dignotus, –a, –um ero |
| II sing. | dignotus, –a, –um eris |
| III sing. | dignotus, –a, –um erit |
| I plur. | dignoti, –ae, –a erimus |
| II plur. | dignoti, –ae, –a eritis |
| III plur. | dignoti, –ae, –a erunt |
| PRÉSENT |
| I sing. | dīnoscar |
| II sing. | dīnoscāris, dīnoscāre |
| III sing. | dīnoscātur |
| I plur. | dīnoscāmur |
| II plur. | dīnoscamĭni |
| III plur. | dīnoscantur |
| IMPARFAIT |
| I sing. | dīnoscĕrer |
| II sing. | dīnoscerēris, dīnoscerēre |
| III sing. | dīnoscerētur |
| I plur. | dīnoscerēmur |
| II plur. | dīnosceremĭni |
| III plur. | dīnoscerentur |
| PARFAIT |
| I sing. | dignotus, –a, –um sim |
| II sing. | dignotus, –a, –um sis |
| III sing. | dignotus, –a, –um sit |
| I plur. | dignoti, –ae, –a simus |
| II plur. | dignoti, –ae, –a sitis |
| III plur. | dignoti, –ae, –a sint |
| PLUS-QUE-PARFAIT |
| I sing. | dignotus, –a, –um essem |
| II sing. | dignotus, –a, –um esses |
| III sing. | dignotus, –a, –um esset |
| I plur. | dignoti, –ae, –a essemus |
| II plur. | dignoti, –ae, –a essetis |
| III plur. | dignoti, –ae, –a essent |
| IMPÉRATIF |
| PRÉSENT |
| II sing. | dīnoscĕre |
| II plur. | dīnoscimĭni |
| FUTUR |
| II sing. | dīnoscĭtor |
| III sing. | dīnoscĭtor |
| II plur. | – |
| III plur. | dīnoscuntor |
| PARTICIPE |
| PARFAIT |
| dignotus, –a, –um |
| INFINITO |
| PRÉSENT |
| dīnosci |
| PARFAIT |
| Singolare: | dignotus, –a, –um esse |
| Plurale: | dignoti, –ae, –a esse |
| FUTUR |
| dignotum esse |
| GERUNDIVO |
| dīnoscendus, –a, –um |
| SUPIN |
| dignotu |
Parcourir le dictionnaire
A
B
C
D
E
F
G
H
I
J
K
L
M
N
O
P
Q
R
S
T
U
V
W
X
Y
Z
{{ID:DINOSCOR100}}
---CACHE---
|
Visitez nos sites:
En français
In english
In Deutsch
En español
Em portugues
По русски
Στα ελληνικά
|
Ën piemontèis
|
