Déclinaison / Conjugueur latin
supplĭco - Diathèse active
(supplĭco, supplĭcas, supplicavi, supplĭcāre, supplicatum)
verbe transitif e intransitif I conjugaison
Voir la traduction de ce mot
| PRÉSENT |
| I sing. | supplĭco |
| II sing. | supplĭcas |
| III sing. | supplĭcat |
| I plur. | supplĭcāmus |
| II plur. | supplĭcātis |
| III plur. | supplĭcant |
| IMPARFAIT |
| I sing. | supplĭcābam |
| II sing. | supplĭcābas |
| III sing. | supplĭcābat |
| I plur. | supplĭcabāmus |
| II plur. | supplĭcabātis |
| III plur. | supplĭcābant |
| FUTUR SIMPLE |
| I sing. | supplĭcābo |
| II sing. | supplĭcābis |
| III sing. | supplĭcābit |
| I plur. | supplĭcabĭmus |
| II plur. | supplĭcabĭtis |
| III plur. | supplĭcābunt |
| PARFAIT |
| I sing. | supplicavi |
| II sing. | supplicavisti |
| III sing. | supplicavit |
| I plur. | supplicavĭmus |
| II plur. | supplicavistis |
| III plur. | supplicavēreunt, supplicavēre |
| PLUS-QUE-PARFAIT |
| I sing. | supplicavĕram |
| II sing. | supplicavĕras |
| III sing. | supplicavĕrat |
| I plur. | supplicaverāmus |
| II plur. | supplicaverātis |
| III plur. | supplicavĕrant |
| FUTUR ANTÉRIEUR |
| I sing. | supplicavĕro |
| II sing. | supplicavĕris |
| III sing. | supplicavĕrit |
| I plur. | supplicaverĭmus |
| II plur. | supplicaverĭtis |
| III plur. | supplicavĕrint |
| PRÉSENT |
| I sing. | supplĭcem |
| II sing. | supplĭces |
| III sing. | supplĭcet |
| I plur. | supplĭcēmus |
| II plur. | supplĭcētis |
| III plur. | supplĭcent |
| IMPARFAIT |
| I sing. | supplĭcārem |
| II sing. | supplĭcāres |
| III sing. | supplĭcāret |
| I plur. | supplĭcarēmus |
| II plur. | supplĭcarētis |
| III plur. | supplĭcārent |
| PARFAIT |
| I sing. | supplicavĕrim |
| II sing. | supplicavĕris, supplĭcassis |
| III sing. | supplicavĕrit |
| I plur. | supplicaverĭmus |
| II plur. | supplicaverĭtis |
| III plur. | supplicavĕrint |
| PLUS-QUE-PARFAIT |
| I sing. | supplicavissem |
| II sing. | supplicavisses |
| III sing. | supplicavisset |
| I plur. | supplicavissēmus |
| II plur. | supplicavissētis |
| III plur. | supplicavissent |
| IMPÉRATIF |
| PRÉSENT |
| II sing. | supplĭca |
| II plur. | supplĭcāte |
| FUTUR |
| II sing. | supplĭcāto |
| III sing. | supplĭcāto |
| II plur. | supplĭcatōte |
| III plur. | supplĭcanto |
 |
| PARTICIPE |
| PRÉSENT |
| supplĭcans, antis |
| FUTUR |
| supplicatūrūs, a, ūm |
| INFINITIF |
| PRÉSENT |
| supplĭcāre |
| PARFAIT |
| supplicavisse |
| FUTUR |
| Singolare: | supplicatūrūm, am, ūm esse |
| Plurale: | supplicatūros, as, a esse |
| GERUNDIF |
| Génitif: | supplĭcandi |
| Datif: | supplĭcando |
| Accusatif: | ad supplĭcandum |
| Ablatif: | supplĭcando |
| SUPIN |
| supplicatum |
Voir la forme passive de ce verbe
Parcourir le dictionnaire
A
B
C
D
E
F
G
H
I
J
K
L
M
N
O
P
Q
R
S
T
U
V
W
X
Y
Z
{{ID:SUPPLICO100}}
---CACHE---
|
Visitez nos sites:
En français
In english
In Deutsch
En español
Em portugues
По русски
Στα ελληνικά
|
Ën piemontèis
|