Déclinaison / Conjugueur latin
distermĭno - Diathèse active
(distermĭno, distermĭnas, disterminavi, distermĭnāre, disterminatum)
verbe transitif I conjugaison
Voir la traduction de ce mot
| PRÉSENT |
| I sing. | distermĭno |
| II sing. | distermĭnas |
| III sing. | distermĭnat |
| I plur. | distermĭnāmus |
| II plur. | distermĭnātis |
| III plur. | distermĭnant |
| IMPARFAIT |
| I sing. | distermĭnābam |
| II sing. | distermĭnābas |
| III sing. | distermĭnābat |
| I plur. | distermĭnabāmus |
| II plur. | distermĭnabātis |
| III plur. | distermĭnābant |
| FUTUR SIMPLE |
| I sing. | distermĭnābo |
| II sing. | distermĭnābis |
| III sing. | distermĭnābit |
| I plur. | distermĭnabĭmus |
| II plur. | distermĭnabĭtis |
| III plur. | distermĭnābunt |
| PARFAIT |
| I sing. | disterminavi |
| II sing. | disterminavisti |
| III sing. | disterminavit |
| I plur. | disterminavĭmus |
| II plur. | disterminavistis |
| III plur. | disterminavērunt, disterminavēre |
| PLUS-QUE-PARFAIT |
| I sing. | disterminavĕram |
| II sing. | disterminavĕras |
| III sing. | disterminavĕrat |
| I plur. | disterminaverāmus |
| II plur. | disterminaverātis |
| III plur. | disterminavĕrant |
| FUTUR ANTÉRIEUR |
| I sing. | disterminavĕro |
| II sing. | disterminavĕris |
| III sing. | disterminavĕrit |
| I plur. | disterminaverĭmus |
| II plur. | disterminaverĭtis |
| III plur. | disterminavĕrint |
| PRÉSENT |
| I sing. | distermĭnem |
| II sing. | distermĭnes |
| III sing. | distermĭnet |
| I plur. | distermĭnēmus |
| II plur. | distermĭnētis |
| III plur. | distermĭnent |
| IMPARFAIT |
| I sing. | distermĭnārem |
| II sing. | distermĭnāres |
| III sing. | distermĭnāret |
| I plur. | distermĭnarēmus |
| II plur. | distermĭnarētis |
| III plur. | distermĭnārent |
| PARFAIT |
| I sing. | disterminavĕrim |
| II sing. | disterminavĕris |
| III sing. | disterminavĕrit |
| I plur. | disterminaverĭmus |
| II plur. | disterminaverĭtis |
| III plur. | disterminavĕrint |
| PLUS-QUE-PARFAIT |
| I sing. | disterminavissem |
| II sing. | disterminavisses |
| III sing. | disterminavisset |
| I plur. | disterminavissēmus |
| II plur. | disterminavissētis |
| III plur. | disterminavissent |
| IMPÉRATIF |
| PRÉSENT |
| II sing. | distermĭna |
| II plur. | distermĭnāte |
| FUTUR |
| II sing. | distermĭnāto |
| III sing. | distermĭnāto |
| II plur. | distermĭnatōte |
| III plur. | distermĭnanto |
 |
| PARTICIPE |
| PRÉSENT |
| distermĭnans, antis |
| FUTUR |
| disterminatūrūs, a, ūm |
| INFINITIF |
| PRÉSENT |
| distermĭnāre |
| PARFAIT |
| disterminavisse |
| FUTUR |
| Singolare: | disterminatūrūm, am, ūm esse |
| Plurale: | disterminatūros, as, a esse |
| GERUNDIF |
| Génitif: | distermĭnandi |
| Datif: | distermĭnando |
| Accusatif: | ad distermĭnandum |
| Ablatif: | distermĭnando |
| SUPIN |
| disterminatum |
Voir la forme passive de ce verbe
Parcourir le dictionnaire
A
B
C
D
E
F
G
H
I
J
K
L
M
N
O
P
Q
R
S
T
U
V
W
X
Y
Z
{{ID:DISTERMINO100}}
---CACHE---
|
Visitez nos sites:
En français
In english
In Deutsch
En español
Em portugues
По русски
Στα ελληνικά
|
Ën piemontèis
|