Déclinaison / Conjugueur latin
insulio - Diathèse active
(insulĭo, insulis, insulivi, insulīre, insultum)
verbe transitif e intransitif IV conjugaison
Voir la traduction de ce mot
| PRÉSENT |
| I sing. | insulĭo |
| II sing. | insulis |
| III sing. | insulit |
| I plur. | insulīmus |
| II plur. | insulītis |
| III plur. | insulĭunt |
| IMPARFAIT |
| I sing. | insuliēbam |
| II sing. | insuliēbas |
| III sing. | insuliēbat |
| I plur. | insuliebāmus |
| II plur. | insuliebātis |
| III plur. | insuliēbant |
| FUTUR SIMPLE |
| I sing. | insulĭam |
| II sing. | insulĭes |
| III sing. | insulĭet |
| I plur. | insuliēmus |
| II plur. | insuliētis |
| III plur. | insulĭent |
| PARFAIT |
| I sing. | insulivi o insului |
| II sing. | insulivisti o insuluisti |
| III sing. | insulivit o insuluit |
| I plur. | insulivĭmus o insuluĭmus |
| II plur. | insulivistis o insuluistis |
| III plur. | insulivērunt o insuluērunt, ēre |
| PLUS-QUE-PARFAIT |
| I sing. | insulivĕram o insuluĕram |
| II sing. | insulivĕras o insuluĕras |
| III sing. | insulivĕrat o insuluĕrat |
| I plur. | insuliverāmus o insuluerāmus |
| II plur. | insuliverātis o insuluerātis |
| III plur. | insulivĕrant o insuluĕrant |
| FUTUR ANTÉRIEUR |
| I sing. | insulivĕro o insuluĕro |
| II sing. | insulivĕris o insuluĕris |
| III sing. | insulivĕrit o insuluĕrit |
| I plur. | insuliverĭmus o insuluerĭmus |
| II plur. | insuliverĭtis o insuluerĭtis |
| III plur. | insulivĕrint o insuluĕrint |
| PRÉSENT |
| I sing. | insulĭam |
| II sing. | insulĭas |
| III sing. | insulĭat |
| I plur. | insuliāmus |
| II plur. | insuliātis |
| III plur. | insulĭant |
| IMPARFAIT |
| I sing. | insulīrem |
| II sing. | insulīres |
| III sing. | insulīret |
| I plur. | insulirēmus |
| II plur. | insulirētis |
| III plur. | insulīrent |
| PARFAIT |
| I sing. | insulivĕrim o insuluĕrim |
| II sing. | insulivĕris o insuluĕris |
| III sing. | insulivĕrit o insuluĕrit |
| I plur. | insuliverĭmus o insuluerĭmus |
| II plur. | insuliverĭtis o insuluerĭtis |
| III plur. | insulivĕrint o insuluĕrint |
| PLUS-QUE-PARFAIT |
| I sing. | insulivissem o insuluissem |
| II sing. | insulivisses o insuluisses |
| III sing. | insulivisset o insuluisset |
| I plur. | insulivissēmus o insuluissēmus |
| II plur. | insulivissētis o insuluissētis |
| III plur. | insulivissent o insuluissent |
| IMPÉRATIF |
| PRÉSENT |
| II sing. | insuli |
| II plur. | insulīte |
| FUTUR |
| II sing. | insulīto |
| III sing. | insulīto |
| II plur. | insulitōte |
| III plur. | insuliunto |
 |
| PARTICIPE |
| PRÉSENT |
| insuliens, ientis |
| FUTUR |
| insultūrūs, a, ūm |
| INFINITIF |
| PRÉSENT |
| insulīre |
| PARFAIT |
| insulivisse o insuluisse |
| FUTUR |
| Singolare: | insultūrūm, am, ūm esse |
| Plurale: | insultūros, as, a esse |
| GERUNDIF |
| Génitif: | insuliendi |
| Datif: | insuliendo |
| Accusatif: | ad insuliendum |
| Ablatif: | insuliendo |
| SUPIN |
| insultum |
Voir la forme passive de ce verbe
Parcourir le dictionnaire
A
B
C
D
E
F
G
H
I
J
K
L
M
N
O
P
Q
R
S
T
U
V
W
X
Y
Z
{{ID:INSULIO100}}
---CACHE---
|
Visitez nos sites:
En français
In english
In Deutsch
En español
Em portugues
По русски
Στα ελληνικά
|
Ën piemontèis
|