Déclinaison / Conjugueur latin
ructuo - Diathèse active
(ructuo, ructuas, ructuavi, ructuāre, ructuatum)
verbe transitif e intransitif I conjugaison
Voir la traduction de ce mot
| PRÉSENT |
| I sing. | ructuo |
| II sing. | ructuas |
| III sing. | ructuat |
| I plur. | ructuāmus |
| II plur. | ructuātis |
| III plur. | ructuant |
| IMPARFAIT |
| I sing. | ructuābam |
| II sing. | ructuābas |
| III sing. | ructuābat |
| I plur. | ructuabāmus |
| II plur. | ructuabātis |
| III plur. | ructuābant |
| FUTUR SIMPLE |
| I sing. | ructuābo |
| II sing. | ructuābis |
| III sing. | ructuābit |
| I plur. | ructuabĭmus |
| II plur. | ructuabĭtis |
| III plur. | ructuābunt |
| PARFAIT |
| I sing. | ructuavi |
| II sing. | ructuavisti |
| III sing. | ructuavit |
| I plur. | ructuavĭmus |
| II plur. | ructuavistis |
| III plur. | ructuavēreunt, ructuavēre |
| PLUS-QUE-PARFAIT |
| I sing. | ructuavĕram |
| II sing. | ructuavĕras |
| III sing. | ructuavĕrat |
| I plur. | ructuaverāmus |
| II plur. | ructuaverātis |
| III plur. | ructuavĕrant |
| FUTUR ANTÉRIEUR |
| I sing. | ructuavĕro |
| II sing. | ructuavĕris |
| III sing. | ructuavĕrit |
| I plur. | ructuaverĭmus |
| II plur. | ructuaverĭtis |
| III plur. | ructuavĕrint |
| PRÉSENT |
| I sing. | ructuem |
| II sing. | ructues |
| III sing. | ructuet |
| I plur. | ructuēmus |
| II plur. | ructuētis |
| III plur. | ructuent |
| IMPARFAIT |
| I sing. | ructuārem |
| II sing. | ructuāres |
| III sing. | ructuāret |
| I plur. | ructuarēmus |
| II plur. | ructuarētis |
| III plur. | ructuārent |
| PARFAIT |
| I sing. | ructuavĕrim |
| II sing. | ructuavĕris |
| III sing. | ructuavĕrit |
| I plur. | ructuaverĭmus |
| II plur. | ructuaverĭtis |
| III plur. | ructuavĕrint |
| PLUS-QUE-PARFAIT |
| I sing. | ructuavissem |
| II sing. | ructuavisses |
| III sing. | ructuavisset |
| I plur. | ructuavissēmus |
| II plur. | ructuavissētis |
| III plur. | ructuavissent |
| IMPÉRATIF |
| PRÉSENT |
| II sing. | ructua |
| II plur. | ructuāte |
| FUTUR |
| II sing. | ructuāto |
| III sing. | ructuāto |
| II plur. | ructuatōte |
| III plur. | ructuanto |
 |
| PARTICIPE |
| PRÉSENT |
| ructuans, antis |
| FUTUR |
| ructuatūrūs, a, ūm |
| INFINITIF |
| PRÉSENT |
| ructuāre |
| PARFAIT |
| ructuavisse |
| FUTUR |
| Singolare: | ructuatūrūm, am, ūm esse |
| Plurale: | ructuatūros, as, a esse |
| GERUNDIF |
| Génitif: | ructuandi |
| Datif: | ructuando |
| Accusatif: | ad ructuandum |
| Ablatif: | ructuando |
| SUPIN |
| ructuatum |
Voir la forme passive de ce verbe
Parcourir le dictionnaire
A
B
C
D
E
F
G
H
I
J
K
L
M
N
O
P
Q
R
S
T
U
V
W
X
Y
Z
{{ID:RUCTUO100}}
---CACHE---
|
Visitez nos sites:
En français
In english
In Deutsch
En español
Em portugues
По русски
Στα ελληνικά
|
Ën piemontèis
|