Déclinaison / Conjugueur latin
cognosco - Diathèse active
(cognosco, cognoscis, cognovi, cognoscĕre, cognitum)
verbe transitif III conjugaison
Voir la traduction de ce mot
| PRÉSENT |
| I sing. | cognosco |
| II sing. | cognoscis |
| III sing. | cognoscit |
| I plur. | cognoscĭmus |
| II plur. | cognoscĭtis |
| III plur. | cognoscunt |
| IMPARFAIT |
| I sing. | cognoscēbam |
| II sing. | cognoscēbas |
| III sing. | cognoscēbat |
| I plur. | cognoscebāmus |
| II plur. | cognoscebātis |
| III plur. | cognoscēbant |
| FUTUR SIMPLE |
| I sing. | cognoscam |
| II sing. | cognosces |
| III sing. | cognoscet |
| I plur. | cognoscēmus |
| II plur. | cognoscētis |
| III plur. | cognoscent |
| PARFAIT |
| I sing. | cognovi |
| II sing. | cognovisti |
| III sing. | cognovit |
| I plur. | cognovĭmus |
| II plur. | cognovistis |
| III plur. | cognovērunt, cognovēre |
| PLUS-QUE-PARFAIT |
| I sing. | cognovĕram |
| II sing. | cognovĕras |
| III sing. | cognovĕrat |
| I plur. | cognoverāmus |
| II plur. | cognoverātis |
| III plur. | cognovĕrant |
| FUTUR ANTÉRIEUR |
| I sing. | cognovĕro |
| II sing. | cognovĕris |
| III sing. | cognovĕrit |
| I plur. | cognoverĭmus |
| II plur. | cognoverĭtis |
| III plur. | cognovĕrint |
| PRÉSENT |
| I sing. | cognoscam |
| II sing. | cognoscas |
| III sing. | cognoscat |
| I plur. | cognoscāmus |
| II plur. | cognoscātis |
| III plur. | cognoscant |
| IMPARFAIT |
| I sing. | cognoscĕrem |
| II sing. | cognoscĕres |
| III sing. | cognoscĕret |
| I plur. | cognoscerēmus |
| II plur. | cognoscerētis |
| III plur. | cognoscĕrent |
| PARFAIT |
| I sing. | cognovĕrim |
| II sing. | cognovĕris |
| III sing. | cognovĕrit |
| I plur. | cognoverĭmus |
| II plur. | cognoverĭtis |
| III plur. | cognovĕrint |
| PLUS-QUE-PARFAIT |
| I sing. | cognovissem, cognossem |
| II sing. | cognovisses, cognosses |
| III sing. | cognovisset, cognosset |
| I plur. | cognovissēmus, cognossēmus |
| II plur. | cognovissētis, cognossētis |
| III plur. | cognovissent, cognossent |
| IMPÉRATIF |
| PRÉSENT |
| II sing. | cognoscĕ |
| II plur. | cognoscĭte |
| FUTUR |
| II sing. | cognoscĭto |
| III sing. | cognoscĭto |
| II plur. | cognoscitōte |
| III plur. | cognoscunto |
 |
| PARTICIPE |
| PRÉSENT |
| cognoscens, –entis |
| FUTUR |
| cognitūrūs, –a, –ūm |
| INFINITIF |
| PRÉSENT |
| cognoscĕre |
| PARFAIT |
| cognovisse, cognosse |
| FUTUR |
| Singolare: | cognitūrūm, –am, –ūm esse |
| Plurale: | cognitūros, –as, –a esse |
| GERUNDIF |
| Génitif: | cognoscendi |
| Datif: | cognoscendo |
| Accusatif: | ad cognoscendum |
| Ablatif: | cognoscendo |
| SUPIN |
| cognitum |
Voir la forme passive de ce verbe
Parcourir le dictionnaire
A
B
C
D
E
F
G
H
I
J
K
L
M
N
O
P
Q
R
S
T
U
V
W
X
Y
Z
{{ID:COGNOSCO100}}
---CACHE---
|
Visitez nos sites:
En français
In english
In Deutsch
En español
Em portugues
По русски
Στα ελληνικά
|
Ën piemontèis
|
