Déclinaison / Conjugueur latin
discepto - Diathèse active
(discepto, disceptas, disceptavi, disceptāre, disceptatum)
verbe transitif e intransitif I conjugaison
Voir la traduction de ce mot
| PRÉSENT |
| I sing. | discepto |
| II sing. | disceptas |
| III sing. | disceptat |
| I plur. | disceptāmus |
| II plur. | disceptātis |
| III plur. | disceptant |
| IMPARFAIT |
| I sing. | disceptābam |
| II sing. | disceptābas |
| III sing. | disceptābat |
| I plur. | disceptabāmus |
| II plur. | disceptabātis |
| III plur. | disceptābant |
| FUTUR SIMPLE |
| I sing. | disceptābo |
| II sing. | disceptābis |
| III sing. | disceptābit |
| I plur. | disceptabĭmus |
| II plur. | disceptabĭtis |
| III plur. | disceptābunt |
| PARFAIT |
| I sing. | disceptavi |
| II sing. | disceptavisti |
| III sing. | disceptavit |
| I plur. | disceptavĭmus |
| II plur. | disceptavistis |
| III plur. | disceptavēreunt, disceptavēre |
| PLUS-QUE-PARFAIT |
| I sing. | disceptavĕram |
| II sing. | disceptavĕras |
| III sing. | disceptavĕrat |
| I plur. | disceptaverāmus |
| II plur. | disceptaverātis |
| III plur. | disceptavĕrant |
| FUTUR ANTÉRIEUR |
| I sing. | disceptavĕro |
| II sing. | disceptavĕris |
| III sing. | disceptavĕrit |
| I plur. | disceptaverĭmus |
| II plur. | disceptaverĭtis |
| III plur. | disceptavĕrint |
| PRÉSENT |
| I sing. | disceptem |
| II sing. | disceptes |
| III sing. | disceptet |
| I plur. | disceptēmus |
| II plur. | disceptētis |
| III plur. | disceptent |
| IMPARFAIT |
| I sing. | disceptārem |
| II sing. | disceptāres |
| III sing. | disceptāret |
| I plur. | disceptarēmus |
| II plur. | disceptarētis |
| III plur. | disceptārent |
| PARFAIT |
| I sing. | disceptavĕrim |
| II sing. | disceptavĕris |
| III sing. | disceptavĕrit |
| I plur. | disceptaverĭmus |
| II plur. | disceptaverĭtis |
| III plur. | disceptavĕrint |
| PLUS-QUE-PARFAIT |
| I sing. | disceptavissem |
| II sing. | disceptavisses |
| III sing. | disceptavisset |
| I plur. | disceptavissēmus |
| II plur. | disceptavissētis |
| III plur. | disceptavissent |
| IMPÉRATIF |
| PRÉSENT |
| II sing. | discepta |
| II plur. | disceptāte |
| FUTUR |
| II sing. | disceptāto |
| III sing. | disceptāto |
| II plur. | disceptatōte |
| III plur. | disceptanto |
 |
| PARTICIPE |
| PRÉSENT |
| disceptans, antis |
| FUTUR |
| disceptatūrūs, a, ūm |
| INFINITIF |
| PRÉSENT |
| disceptāre |
| PARFAIT |
| disceptavisse |
| FUTUR |
| Singolare: | disceptatūrūm, am, ūm esse |
| Plurale: | disceptatūros, as, a esse |
| GERUNDIF |
| Génitif: | disceptandi |
| Datif: | disceptando |
| Accusatif: | ad disceptandum |
| Ablatif: | disceptando |
| SUPIN |
| disceptatum |
Voir la forme passive de ce verbe
Parcourir le dictionnaire
A
B
C
D
E
F
G
H
I
J
K
L
M
N
O
P
Q
R
S
T
U
V
W
X
Y
Z
{{ID:DISCEPTO100}}
---CACHE---
|
Visitez nos sites:
En français
In english
In Deutsch
En español
Em portugues
По русски
Στα ελληνικά
|
Ën piemontèis
|